~~~Park~~~

Był poranek. Szedł przez park raczej szybkim krokiem. Był wkurzony. I to bardzo. Jak mógł tak głupio myśleć, że może być kimś więcej dla Shany niż tylko "przyjacielem"? Debil. Może pomyślała, że to tylko typowe dla niego podrywanie bez większego znaczenia? Bzdura. Wcale tak nie było. Boże, przestań o tym myśleć, debilu! - karcił się w myślach. Włożył dłonie w kieszenie spodni i szedł dalej. Po paru minutach podszedł do pierwszej lepszej ławki i usiadł Jednak po chwili po prostu się na niej położył. Ręce ułożył za głową. Zamknął oczy i starał się o niczym nie myśleć.

Postanowiła się przejść. Szła cały czas przed siebie, aż doszła do zielonego parku. Myślała nad dwoma rzeczami. Pierwsza: Wczorajsza noc i pocałunek, druga: Wyjazd do swojego kraju. Głowę miała spuszczoną w dół i szła tak jeszcze przez parę minut, kiedy podniosła wzrok ujrzała chłopaka o czerwonych włosach, który leżał na ławce z rękami pod głową. - Kazuya - pomyślała. Przystanęła na chwilę i przypatrywała się mu przez krótki czas. W końcu zbierając się na odwagę podeszła do niego. 
- Kazuya... - powiedziała cicho, lecz tak by ją usłyszał.

Szczerze mówiąc trochę ją zaskoczyło jego pytanie. -Czego chcesz? To tak teraz wita się z przyjaciółką? Chociaż w sumie... Ma prawo być na mnie zły - myślała. Przez chwilę milczała. Nie za bardzo wiedziała co ma powiedzieć, a raczej jak ma jemu to powiedzieć. 
- Kazuya ja chciałam... - zaczęła - Chciałam... Na początku cię przeprosić, za tą wczorajszą sytuację. Wiem, zachowałam się bardzo głupio. Ta sytuacja... Dała mi trochę do myślenia. Dlatego musiałam cię znaleźć, ponieważ... Przed wyjazdem chciałam się jeszcze z tobą pożegnać. 

Słuchała co chłopak ma do powiedzenia. Cały czas nie odwracała od niego wzroku. Kiedy zapytał przez długi czas nie odpowiadała. 
- Tak... - zaczęła niechętnie - Wyjeżdżam do Japonii. Mam nadzieję, że zrozumiesz...

Po usłyszeniu tych słów lekko nim wstrząsnęło. Wraca do Japonii? 
- Co? Jak to wracasz? Dlaczego? - pytał podnosząc się z ławki. Stanął przed nią, dość blisko, i patrzył jej w oczy. - To przeze mnie? - spytał. Nie mogę pozwolić, by wyjechała. Byłem na nią wściekły, ale... Muszę wymyśleć coś, by pozostała na Wyspie.  

Kiedy stanął przy niej nie cofnęła się.
- Nie, to nie przez ciebie. Przemyślałam to i już podjęłam decyzje. Moja mama mnie nawet namawiała, bym wróciła do domu. Przykro mi... Mam nadzieję, że nie będziesz się na mnie gniewał i że wybaczysz mi to co się wczoraj stało. - spuściła głowę w dół i patrzyła się w ziemię.

-Niestety, nie... - powiedziała cicho. Znów spojrzała na chłopaka. Widziała w jego oczach rozpacz. - Będę za tobą tęsknić. Posłuchaj... Będziemy przecież mieć ze sobą kontakt. Są telefony, komputery. To nie koniec świata. Zresztą znajdziesz sobie jakąś inną przyjaciółkę. 

Spojrzała na niego. Widziała, że jest zły. Nie, nawet wściekły. Niestety nie mogła odwołać wyjazdu. Już postanowiła. Spostrzegła u niego delikatny uśmiech. Wiedziała, że specjalnie go wymusił by ukryć smutek, rozpacz i złość, którą tłumił w sobie od wczoraj.
- Posłuchaj... To jest nasze ostatnie spotkanie. Jeszcze przejdę się po mieście przed odjazdem. Nie chcę się żegnać w ten sposób. Nie chcę żebyś był na mnie zły. - złapała go delikatnie za rękę - Proszę cię... Zrób to dla mnie.

- Zły? - mówił próbując ukryć sarkazm. - Nie, wcale nie jestem zły. Skądże znowu. - Odwrócił od niej wzrok. Nie umiał kłamać patrząc komuś w oczy. - Tak, domyśliłem się, że to ostatnie spotkanie - dodał. On nie miał zamiaru wracać do Japonii. Ojciec pewnie dowiedział by się jakoś, że Kazuya tak na prawdę nie podjął nauki o medycynie w Hiszpanii, lecz uczęszczał do Harusen. Do tego Kazuya nie mógł dopuścić. O nie, on nie wróci przez wiele lat. 
- Skoro chcesz się przejść, to lepiej w samotnośći. - powiedział. Złapał ją za dłoń. Jednak nie po to, by ją iścisnąć, czy coś w tym stylu. Kazuya odsunął jej dłonie od swojej ręki. - W takim razie powinnaś już iść. Ja... też muszę teraz gdzieś pójść. To... żegnaj - dodał lekko obojętnym tonem, którego bez problemu dało się wykryć w głosie. Odwrócił się i odszedł. 


z/t

Stała przez chwilę w milczeniu. To co powiedział trochę ją zszokowało. Po prostu sobie poszedł? No cóż... Trudno... Szczerze mówiąc nie chciała go stracić. Nie chciała, aby cierpiał, zwłaszcza z jej powodu. Zaczęła iść ciągle o tym myśląc. Aż doszła do miasta.

z/t

Doszedłem do parku pierwszy, deszcz przestał mi przeszkadzać chociaż byłem już cały mokry, co tam, jeszcze raz się umyję i będzie dobrze. Spojrzałem na niego i rozejrzałem się w poszukiwaniu miejsca gdzie mógłbym chwilę odpocząć, trochę się zmęczyłem. Robiło się ciemno, podejrzewałem że niedługo nadejdzie noc, nieciekawie. Przeczesałem ręką włosy i usiadłem na jednej z ławek pod większym drzewem, deszcz tak bardzo tu nie docierał.

Spokojnie obserwowałem wszystko naokoło, wszystko zmieniało się z każdą chwilą, fajnie było obserwować jak świat się zmienia, i to tylko z powodu zwykłego deszczu. Trochę się nudziłem, ale przypomniałem sobie że w pokoju też nie miałbym co robić, a tak to chociaż mogę sobie popatrzeć na przyrodę, rzadko miałem taką okazję, ale odkąd tu przybyłem wszystko się zmieniło, i mogłem w końcu normalnie z kimś pogadać, posiedzieć...