Sala I rocznika

Dość duża sala w której I rocznik uczy się teorii swojej magii. Po prawej stronie od drzwi znajduje się tablica, a przy niej biurko nauczyciela. Na przeciwko niej znajdują się podwójne ławki.

Zanim tutaj weszli, nie byli pewni, czy do końca tego chcą. Postanowili jednak sprawiać chociaż pozory, że im na tym zależy. Nacisnęli na klamkę i zobaczyli w sumie niedużą salę, która ku ich zdziwieniu była zupełnie pusta. Usiedli w jednej z ostatnich ławek. Afra trajkotała nie wiadomo o czym i w sumie nie wiedziała na co właściwie czekają.

W miarę jak zbliżali się do budynku, który Afra zdążyła nazwać szkołą, Neron stawał się coraz bardziej niezadowolony z koncepcji jakiej się obydwoje podjęli. Ani razu nie był w szkole od czasów podstawówki. Nie, żeby czuł się z tego powodu gorszy czy głupszy. Czytał książki, a nawet obracał się czasem w środowisku ludzi inteligentnych. Po prostu w Holandii jakoś się nie złożyło, aby powrócił do edukacji. Jego styl życia i bycia szybko wymazał ślad uczęszczania do instytucji powszechnie nazywanej szkołą. O liceum, czy studiach mógł sobie pomarzyć, zresztą... Nigdy się nad tym poważnie nie zastanawiał. Trafił na robotę, która mogła go ustawić do końca życia, a proklamowany styl bycia w zupełności mu wystarczał. Tak więc po co było sobie komplikować życie? Wszedł do sali za Afrą i coś mu się przekręciło w żołądku. Ławki, tablica, biurko nauczyciela. Wszystko źle mu się kojarzyło. Przypominały mu się czasy, gdy przebywał jeszcze w Polsce, a był to okres o którym wolałby jednak zapomnieć. Na szczęście Afra non stop o czymś mówiła trochę jak nakręcona i chyba nie zauważyła jego chwilowego wyłączenia się i pojawienia się w jego głowie pewnym obaw. Będzie się musiał w najbliższym czasie pozbyć tej chwilowej awersji. Usiadł z nią w ławce i przez niecałe 2 minuty słuchał jej trajkotania. W sumie dobrze, że zawsze miała tyle do powiedzenia, gdyby nie to siedzieliby w grobowej ciszy. Niestety nie wytrwał dłużej niż 120 sekund. Złapał za blat i wstał dość gwałtownie odsuwając stolik i przewracając krzesło. - Nie no, nie będziemy tutaj siedzieć jak jakieś.... te... - nie mógł sobie przypomnieć jak się nazywały osoby, które wiecznie siedzą nad książkami i nie mają życia. - No erudyci... te no... omnibusy. Czy jak to tam leciało. - zdenerwowany na luki we własnej pamięci złapał ją za rękę i wyciągnął z sali. Po drodze próbował wpaść na jakikolwiek pomysł, gdzie mogliby się udać. Wystarczyło mu obojętnie jakie miejsce, byle z dala od tego. Czyżby był uprzedzony, a może zachorował na swego rodzaju szkoło fobię? Było to niewyjaśnione zjawisko. W dość szybkim tempie obydwoje wybiegli ze szkoły i znaleźli się na zewnątrz szybciej, niż tam w ogóle siedzieli.

z/t