~Pokój 07~

Prawdę mówiąc, nie mam teraz czasu, ani weny, by zrobić ten opis xP Jednak pokój jest mi teraz potrzebny, więc:
~~Opis w budowie~~

Po dość bezczelnym wyrzuceniu z pokoju Aamona, Kazuya wrócił do swojego pokoju. Po przekroczeniu progu rozejrzał się. Gdzieniegdzie walały się puszki po różnych napojach, od coli po piwo. Kilka porozrzucanych ubrań... ale jeszcze nie było tak źle. Dało się przejść bez większego ryzyka na zaliczenie gleby. W kilku większych krokach dostał się do okna. Rozsunął zasłony by mieć widok na księżyc. Patrzył nań kilka chwil po czym otworzył okno. Ponownie się rozejrzał...
- Kurwa, trzeba posprzątać... - mówił do siebie. Westchnął. Zaczął zbierać puszki. Po zebraniu większości wyrzucił je do śmieci. Następnie wziął się za ubrania. Jednak nie chciało mu się teraz doprowadzać pokoju do porządku, więc po prostu rzucił ubrania na jedną kupę gdzieś w kont.
Był trochę zmęczony, tak więc walnął się na łóżko i zamknął oczy.

Gdy wyszła od swojego sąsiada skierowała się do swojego pokoju. Zamknęła drzwi i poszła do łóżka. Jednak nie mogła spać, a gdy już zasnęła to miała koszmary. Nie dość, że hałaśliwy Neron puszczał swoją głośną muzykę, lub grał na gitarze to jeszcze rozpętała się burza. Wstała i postanowiła pójść do pokoju Kazuyi. Wyszła z pomieszczenia i zeszła po schodach po czym poszła pod jego drzwi. Zapukała w nie delikatnie. Miała nadzieję, że jeszcze nie śpi.

Nie spał. Wsłuchiwał się w dźwięk kropel uderzających o okna. Błysk rozświetlił pokój na ułamek sekundy. I grzmot. Zajebiście... Kazuya uwielbiał burze.
Pukanie... cholera, czy ludzie nie mają co robić o tej godzinie? Hm... W sumie skoro rozpętała się burza to mógł się domyśleć kto stał za drzwiami.
- Otwarte - zawołał. Nie chciało mu się podnosić. Nawet nie spojrzał w kierunku drzwi. - Cześć, Shana.

Kiedy usłyszała słowo "otwarte" delikatnie nacisnęła klamkę i weszła do środka zamykając za sobą drzwi.
- Skąd wiedziałeś że to ja? - spytała, po czym usiadła obok niego.
- Przeszkadzam? - zapytała i spojrzała na niego - Nie obudziłam cię prawda?

- Hmm... no nie wiem. Zgadywałem. W końcu jest burza - odparł podnosząc się do siadu. Spojrzał na dziewczynę i uśmiechnął się.
- Nie, nie przeszkadzasz. Nie mogłem zasnąć - zapewnił przeciągając się. - A ty co? Boisz się~? - spytał wrednie. Wiedział, że Shana boi się grzmotów i błysków.

- To dobrze - powiedziała i poprawiła włosy. 
- C-Co?! Wcale nie! - odburknęła i odwróciła głowę - Po prostu mam nieznośnego sąsiada za ścianą i koszmary, które mi nie dają spać. 

- Nie~? To co tak szybko zaprzeczyłaś? - spytał. - Taa, ja tego twojego sąsiada też słyszę. Ale mi to jego puszczanie muzyki, ani granie na gitarze specjalnie nie przeszkadza - odparł. Założył ręce za głowę i wrócił do leżenia na łóżku. Westchnął. - Jakie koszmary?

- No dobra... Może trochę... - oparła niechętnie i spojrzała na Kazuyę. Położyła się obok niego i popatrzyła w sufit.
- Nie ważne... Po tym co się wcześniej stało nie mogę spokojnie spać...

- He, co się stało? - spytał lekko podnosząc się na łokciach. Patrzył na nią takim wzrokiem, by wiedziała, że nie odpuści tematu. - Chcesz piwa? - spytał wstając. Przeszedł na drugą stronę pokoju i otworzył lodówkę. Jej jedyną zawartością było pięć puszek piwa niskoprocentowego. Eh, trzeba by kupić coś mocniejszego... - myślał. Wziął do ręki dwie puszki i wrócił na łóżko. Podał jedną Shanie.

- Chodzi o tą sprawę, przez którą wylądowałam u pielęgniarki - powiedziała cicho. Gdy Kazuya wstał i podszedł do małej lodówki, ona również się podniosła. Nawet nie zdążyła odpowiedzieć, kiedy chłopak wcisnął jej piwo do ręki. Wzięła ją od niego. Wpatrywała się w nią. Przecież nie pije- myślała. W końcu postanowiła ją otworzyć i wypić. Lekko otworzyła alkohol. 
- To... Mogę tu zostać na razie? - spytała

Otworzył swoją puszkę, która wydała z siebie charakterystyczne syknięcie. Wziął łyk zimnego napoju, który szybko przepłynął mu przez gardło. A, tamto... - myślał. Prawdę mówiąc tamta sprawa do tej pory nie dawała mu spokoju. Ale teraz przynajmniej już wiedział, że została zaatakowana w lesie. To było informacja, która prawie nic mu nie dawała. Dobra, chociaż wiem, gdzie szukać.
Zauważył, że Shana niechętnie wzięła puszkę do ręki.
- Jeśli nie chcesz to nie pij - powiedział. Jej pytanie nawet trochę go ucieszyło. - Jasne. Ty? zawsze. I tak w przeciwnym razie zanudziłbym się na śmierć.

- Nie, nie. Ja chcę... - jeszcze przez chwilę trzymała lodowatą puszkę w dłoniach, aż jej ręce pokryła woda. 
- No czyli, że ja jestem twoim lekiem na nudę, tak? - zaśmiała się i wzięła łyka piwa, po chwili zakrztusiła się.

- Może - odparł z wrednym uśmiechem. Gdy się zakrztusiła poklepał ją po plecach - spokojnie, wolniej. Nikt ci nie zabierze - zaśmiał się. Kolejny łyk. I kolejny. Po chwili zostało mu zaledwie pół puszki. Cóż poradzić, lubił alkohol. Następnym razem będzie lepiej przygotowany na wizytę Shany, postanowił. Teraz nie miał nic poza tym słabym piwem.
Błyskawica przecięła niebo i pokój zajaśniał na sekundę. Po chwili zabrzmiał głośny grzmot.
- Chyba blisko walnęło - pomyślał na głos. - Pewnie w jezioro.

Po paru klepnięciach Kazuyi, dziewczyna przestała kasłać i odstawiła piwo na bok. Gdy usłyszała grzmot cicho pisnęła i wtuliła się w Kazuyę.
- Ale... Nie walnie tutaj co? - zapytała nie podnosząc na niego wzroku.

Zaśmiał się na pisk Shany. Objął ją ramieniem.
- Nie no, coś ty - odparł z rozbawieniem. - Nie walnie. Chociaż... Harusen to najwyżej położony punkt w okolicy. Tak, jest szansa, że walnie - powiedział. Wiedział, że to nieprawda. Szkołę otacza magiczna bariera. Jednak powiedział to, by zobaczyć reakcję Shany. Oczywiście, będzie się bała. Ale za to będzie się do niego bardziej przybliżać.

- Głupku! Przestać się nabijać! To wcale nie jest śmieszne! - uderzyła go lekko w klatę ale nadal nie podniosła wzroku, nawet jeszcze mocniej zacisnęła powieki. Wtuliła się w niego jeszcze bardziej. Szczerze mówiąc podobało jej się. Czuła jego zapach, jego ciepło. Nie chciała się od niego oddalać.

- Nie jest? Jak dla mnie tak - odparł. - Spoko, nie walnie - zapewnił. Pogłaskał ją po głowie. No dobra... jest okazja - pomyślał. Lekko ją od siebie odsunął. Wciąż miała zamknięte oczy. Po chwili zaczął całować ją w obojczyk.

Kiedy Kazuya zapewnił ją, że piorun nie uderzy w Harusen, dziewczyna trochę się uspokoiła. Po chwili poczuła jego usta na swoim obojczyku. Szybko otworzyła oczy i odsunęła się.
- C-C-Co ty r-robisz...? - zająkała się. Zrobiło jej się potwornie gorąco, przez co lekko zaczerwieniła się na policzkach.

- Co robię? Całuję cię - odparł. Co za głupie pytanie... - No co? Nie chcesz? - spytał z zalotnym uśmiechem. Za każdym razem, gdy się przybliżał - Shana odsuwała się lekko. W końcu dotarli na poduszki pod ścianę. Shana nie miała gdzie się odsunąć. Przybliżył swoją twarz do jej i lekko musnął jej usta.

Gdy Kazuya się przybliżał, ona ciągle się oddalała. W końcu doszli pod ścianę. Kiedy chłopak musnął jej usta, Shana nie mogła się powstrzymać i delikatnie, lecz z lekką namiętnością pocałowała go. Później odsunęła się.
- Nie. Nie możemy - powiedziała

- Co nie możemy? - spytał głupio patrząc na nią pytającymi oczami. - Dlaczego? - dodał pytanie. - Dobra... skoro nie chcesz to cię nie zmuszam. - zapewnił. Odsunął się i usiadł na skraju łóżka. Nie będzie naciskał. Może i to było w jego zwyczaju i normalnie nie dałby spokoju, ale przy Shanie to nie działa.

Przysunęła się do Kazuyi.
- Przepraszam... - powiedziała cicho - Ja po prostu... Nie chcę zniszczyć tym naszej przyjaźni. Wiem, że to może wydawać się głupie, ale... Gdybyśmy byli razem i coś by się stało i musielibyśmy zerwać to... no wiesz o co mi chodzi... 
Kiedy chłopak odwrócił się w jej stronę, ich twarze znalazły się bardzo blisko siebie. Popatrzyli chwilę sobie w oczy, po czym dziewczyna lekko się przybliżyła i znów go pocałowała. Kurde... Muszę się odsunąć, muszę się odsunąć - myślała

To Kazuya się odsunął. W jego spojrzeniu dało się wykryć pytanie i złość.
- Przyjaźni? - powtórzył i wstał. Jakiej kurwa przyjaźni?! Myślałem, że... Cholera jasna! Jak ja byłem głupi. - Nie, nie wiem o co ci chodzi - dodał. W głosie dało się wykryć nutę złości. Próbował nad sobą zapanować. Opanuj się, opanuj się, opanuj... Nie patrzył na nią. Czuł, że jego dłonie stają się bardzo ciepłe. - Wiesz co... - chciał coś powiedzieć, ale powstrzymał się. - Jak będziesz wychodziła to zamknij drzwi. Później przyjdę po klucz - wymyślił na szybko cokolwiek. I ruszył do wyjścia. Słyszał, że Shana za nim woła, ale nie zatrzymał się. Wyszedł.


z/t

- A-Ale Kazuya pocze... kaj... - nie zdążyła dokończyć, kiedy chłopak trzasnął drzwiami. Siedziała w milczeniu ze spuszczoną głową. Oczy zaczynały ją piec od zbliżających się łez. Co ja sobie myślałam? Zachowałam się jak jakaś idiotka. - myślała i zacisnęła na kołdrze pięści, na które po chwili zaczęły kapać łzy. Cała się trzęsła. Czy to koniec jej przyjaźni z Kazuyą? Po paru minutach powoli się podniosła i wyszła z jego pokoju. 

z/t